De tweede verjaardag, midden in Coronatijden. Maar een level hoger, gaan we sowieso… willen of niet, we zijn voorbij 2020 geraakt… dus hier komt 40 plus 1.
Happy bday to me.
Voor ik dit verhaal neerpen, zoek ik een rustige plek op en neem ik even een slokje heerlijke, witte wijn, zucht eens goed en er komt vanzelf een zachte glimlach.
Ik ben blij dat ik hier ben. Mijn buikje heb ik net vol gegeten. Een heerlijke homemade plat, bereid door mijne lieve man. Leve Hellofresh :).
Ja hoe gaat het nu met u Kim?
Dit najaar had ik de OVERLEEF-knop aanstaan. Met het lichaam dat een serieuze opdoffer kreeg, ben ik bergen gaan verzetten. Het -Mamzel moet echt óók wel overleven- gevoel was enorm groot. Onzekere tijden waren het. Gaan we tijdens de belangrijkste tijd van het jaar voor het bedrijf, genoeg kunnen doen om ons hoofd boven water te houden? Gaan onze pakjes onder de kerstbomen geraken dit jaar, nu ze enkel via onze webshop kunnen aangekocht worden? Ja 1000 vragen die je je stelt, dag en nacht. Niemand die me duidelijk kon zeggen welke richting het uit kon gaan. Wat ik het beste deed of besliste.
Dus probeerde ik te blijven lachen, blijven gaan, en te vertrouwen dat het goed ging komen. Dat moest wel. Hoe gek het ook is of klinkt, (want ik ben omringd door de liefste mensen thuis, vrienden en op het werk) toch sta je er ‘alleen’ voor… of zo voelt het althans.
Mentaal en fysiek had ik me echt al wel afgeschermd. Je stapt in een jaar waarin je terechtkomt in een soort overlevingsmodus. Zo spartel je erdoor en je hoopt er maar op, dat alles goed komt.
Maar hoe je het ook draait of keert en dankbaar kijkt naar alles en iedereen rond je… je moet er alleen door.
Maar ook bij Mamzel, moesten er knopen worden doorgehakt, en daar sta je -at the end- als zaakvoerder ook alleen voor. Iedereen heeft troostende en steunende woorden, opbouwende kritische meningen en super advies. Je probeert alles op een rijtje te zetten… wat is het beste? Wie kan het me zeggen? Maar dat is het net… er IS geen juist of fout. Vertrouwen op je eigen goede intenties, it is.
Een wijs man zei me ooit: je kan beter een slechte beslissing nemen, dan geen beslissing at all.
Maar dat verhaal kennen jullie al wel hé… maar wat je niet weet misschien, is dat ik er best wel hard om heb gehuild. Ja, ik ben al te veel en te lang een echte people pleaser geweest. Dus uiteindelijk beslissen, ook al zat het er al langer aan te komen, want we moesten wel voort, was ne zware. Maar de drukte bij Kerst, (YES, en druk was het!) zorgde ervoor dat ik daar niet al te veel bij kon stilstaan. Vooruit kijken. Dat had ik het voorbije jaar wel geleerd. Niet treuren om wat was, maar elke dag weer kiezen voor wat blijheid om wat er wél is.
En er was genoeg om wél heel blij om te zijn. Onverwacht was ons aanbod voor bedrijven een hit. En is Mamzel er beter dan verwacht doorgekomen.
Maar ja, de klap is gekomen. Voel je het al aankomen? :)
De eerste week van januari zijn we even allemaal in verlof gegaan. Mamzel een weekje toe. De rust was welkom, na weken praktisch 18 op 24u van de dag 7 op 7 werken. “Hoe heb je dat toch maar gedaan?” vroeg de oncoloog zich af, toen ik 28 januari daar weer zat bij hem in het ziekenhuis, tijdens mijn tweede checkup. Ik wist het ook niet… ik wilde overleven? Adrenaline? Ik ging me sterk houden, maar de tranen stroomden eruit.
“Ik kan niemeer, ik heb overal pijn, ik ben zoooo moe, ik denk dat het is teruggekomen want ik voel hier vanalles”. Gelukkig stelde hij me wel gerust. Alles nog onder controle. Als jij het zegt, ok, dankjewel dokter. Kim
Die tweede week van januari, net na ons verlofje, ben ik dus echt gecrashed: ik was thuis niet te genieten, echt niet. Boos, moe, geen blijf met mezelf, wenen met het minste en bang, vooral heel bang. En daar had ik niet op gerekend. Het plan was: door de behandelingen, Mamzel rechthouden en klaar. 21 dagen verder stond dan die afspraak met de oncoloog in mijn agenda… ik moest er niet naar kijken om te voelen wat dat met me deed. Dat had ik echt onderschat, ah nee, ik ging erdoor en het achter mij laten, vooruit kijken, positief zijn. Et voila, ikke bang, gelijk een klein kind. Wat als? Wat als… ik herval, zoals ik dichtbij 2 vechters ken… ik ben in mijn schulp gekropen. Ik was nog niet klaar om weer mama te zijn, om weer vrouw te zijn van Roel, niet als soulmate en ook niet in bed.
Ik was even helemaal verloren.
Ik had tijd nodig. Ruimte, met en voor mezelf. Ik wilde niemand tot last zijn. Wilde gene was zien, geen keuken om op te ruimen, en ook geen kind de les spellen wanneer het 5 snoepen uit de kast nam. Neen schat, ik heb enkel nood aan een knuffel maar niet meer, even niet, het gaat niet.
Wat als de dokter zou zeggen dat het weer daar was? Ik kon die 2 kerels, die zooo goed voor elkaar hebben gezorgd dat voorbije jaar, beter even niet tot last zijn. Ik voelde me het derde wiel aan de wagen. Ik moest even weg van huis. Wie was ik? Wat was er aan de hand? Hoor ik hier nog? Kan ik weer mijn plaats nemen en wil ik dat? Kim
Ik ben dan even gegaan. 2 weken logeerde ik op een kleine studio. Eten, naar het werk, douchen, bed. En huilen. zacht en hard. In de tweede week las ik een boek en luisterde wat muziek… ik lachte al weer. En belde mijn mannen… ik mis u ook.
Dokter, ik voel me echt niet goed… wat kan ik doen? Ik heb mij recht gehouden door te werken. Maar nu, dat het even stilstaat, is er precies ne camion over mij gereden. Hij raadde me aan om naar de psycholoog te gaan en de revalidatie te starten.
Zo gezegd, zo gedaan. Danku dokter!
Vandaag voelt mijn lijf al veel meer mezelf en heb weer meer energie. Dankzij die lieve kinesisten daar in het ziekenhuis die me door de straffe 15’ fietsen en lopen babbelen, is het nog plezant ook ;)
Ik ga nu al sinds begin februari 2 keer per week naar de sportrevalidatie, 1 keer per week naar de kine en om de week naar de psychologe. Ik heb het vastgepakt en voel dat we aan het opbouwen zijn. En dat gaat de ene dag al makkelijker dan de andere. We bijten door. YES!
Ik ben heel dankbaar. Vooral voor die lieve man en zoon hier dicht bij mij, want hoe zij dit jaar met alles zijn omgegaan, dat is zo mooi om te zien. Liefde om elkaar los te laten, de ruimte te geven en te vertrouwen dat alles goed is zoals het is. Makkelijker gezegd dan gedaan. Thuis is de vibe ondertussen ook weer een pak beter. Op het gemak. Ieder zijn space en tempo. (Wat verlangen we ook gewoon om eens met andere mensen samen te kunnen zijn. Too much is too much hé, haha.)
Het leven geeft ons wel wat om mee te dealen, niewaar. Boeiend zeg ik altijd… het leven, … boeiend ;)
Maar dit weekend ben ik gewoon content dat ik 40 plus 1 kaarsjes mag uitblazen én we allen samen de lente ingaan. Laat de zon maar schijnen.
En terwijl ik mijn kaarsjes uitblaas, wens ik voor iedereen die vecht, het moeilijk heeft met wat dan ook of gewoon happy is, een gelukkige (verjaar)dag!
Veel liefs x
