De dag begon met wat yoga in het zonlicht, een koffietje op het terras bij het zwembad en een kom granola met verse appelsien. Na een stevige wandeling gisteren konden mijn benen efkes wat stretching gebruiken. Mijn lunch bestond uit een groot bord salade, een burrata die wegsmolt op mijn bord en een glaasje rosé. In de zon, buiten, bij meer dan 20°. En ondertussen draait Mamzel vlotjes verder zonder mij.
Als je dit vluchtig leest, dan lijkt het of ik een picture perfect instagrammable leven leid. Gelooft iemand daar nog in? Dat wat je ziet, altijd is wat het lijkt? Ik zit hier met een reden, in Spanje op een berg. Die reden is, dat het afgelopen jaar redelijk heftig was, privé en zakelijk en alles ertussenin. En het was ofwel keihard crashen ofwel me hier op die Spaanse berg drie weken komen 'verstoppen'.
Merci dat je het vraagt. Eerlijk? De laatste maanden ging het heel dikwijls niet goed en stonden de tranen klaar om eruit te rollen als iemand die constant wederkerende vraag stelde: 'Hoe gaat het?'. Ze waren niet altijd klaar om een Kim antwoord te krijgen op wat voor hen een retorische vraag leek.
Exact een jaar geleden zat ik nu in Portugal. Op mijn eentje. Moe van een jaar 'vechten', alle borden in de lucht te houden. Het was vrij donker in mijn gedachten toen. Vermoeidheid en maar doorgaan, het vergt veel van je. Alles schreeuwt dan licht, zacht, ruimte, lief,... en die zoek ik heel bewust op. Nu is het vaak nog duister, is het lijf vaak moe maar af en toe brandt er ergens een nachtlampje in mijn hoofd. Een klein lichtpuntje. Dat is dankzij een paar grote knopen die ik toen heb doorgehakt in mijn Portugese finca. Hier kan ik mijn adem loslaten en voelt het veilig. Die zonnegloed, die doet elk mens goed. Een paar knopjes uitzetten, 1 voor 1. Om te kijken erna welke we weer 'aanzetten' en welke niet. Die keuzemogelijkheid blijven zien, daar heb ik die ruimte voor nodig.
De beslissing om een fysiek winkelpunt te openen was enigzins strategisch. Nieuwe regio, andere manier om met klanten in contact te komen. Vooral ook een vorm van differentiatie. Iets dat als ondernemer in deze woelige tijden voortdurend in je hoofd zit. Hoe kan ik mijn doelgroep verbreden? Mijn merk verankeren? Eventuele toekomstige tegenslagen counteren?
In de winkel staan, is de beste manier om met een roze bril naar het leven te kijken en mijn batterijen op te laden. Ik ben bang dat ik moet toegeven dat de winkel in Diest momenteel een van mijn weinige happy places is.Â
Â
Ik ben heel goed in 'blijven gaan'. Ik ben een overlever. Op alle vlakken. En dat ben ik zo beu. Ik wil niet meer overleven. Ik wil LEVEN, uit volle borst. Hard. Zacht. Traag en snel tegelijk. Met rust in mijn hoofd en een glimlach op mijn gezicht. Mijn armen zijn zo breed, ik zou er knuffels mee willen uitdelen en het leven vastgrijpen maar ze dienen tegenwoordig alleen maar om de lasten te zeulen.Â
Wanneer ik aan mensen vertelde dat ik naar hier zou komen, hoorde ik vaak: 'Fijn voor u, dat gij dat kunt'. Awel, dat gaat omdat ik na mijn behandeling realiseerde dat niemand anders het voor mij ging doen. Gaat dat van vandaag op morgen? Nee, maar ik ben ook al hele vele jaren aan mijn Mamzelpad aan het werken. En ik ondertussen ervoor heb gezorgd dat mijn bedrijf zo is ingericht, dat ik gemist kan worden voor een tijd. Omdat ik mezelf als prioriteit mág zien en zélfs de winkel 2 weken kan sluiten. NIet omdat het allemaal voor de wind gaat, maar omdat het nodig is om er energiek te staan. Omdat ik een pracht van een team heb dat het DNA van Mamzel in zich draagt. Omdat ik thuis een ruimdenkende achterban heb. Omdat ik me al zolang uit de naad werk, dag en nacht bijna, om een topservice neer te zetten, een merk op te bouwen dat mensen verbindt, een bedrijf dat prijzen wint. Maar wat ben ik daarmee als het me nekt?
Tijdens een Instagram Live sessie enkele weken geleden, sprak ik uit wat ik nodig heb. Ik heb iemand nodig naast me om Mamzel gezonder te maken. Het klinkt vies maar het komt in het leven en vooral in het ondernemerschap vaak neer op kapitaal. Intussen onderzocht ik zoveel opties: een angel investor, een partner, crowdfunding zelfs omdat ik er op hoop dat Mamzel liefde geeft en dus ook steun zou ontvangen. Kapitaal zou me bewegingsruimte geven om het nog beter te doen voor de klanten. Als creatieve doener wil je niet geboeid in een beperkt vakje moeten bewegen. Vleugels wijd en vliegen.Â
Eind vorig jaar had ik gedurende korte tijd een business partner. Valerie kwam uit dezelfde sector, bracht kennis, een netwerk, een hoofd vol ideeën en hardwerkende handen mee. Daardoor liet ik mezelf toe om te ademen en te hopen. Snel erna kreeg ze de opportuniteit van haar leven en ze vertrok even snel als ze kwam. Geen rancune, die kans moest ze grijpen. De teleursteling, die verwerk ik nog steeds.
Een jaar later maak ik tussen de zongedroogde tomaten en de aïoli de balans op. Winkel: check en goedgelukt. Verhuis: check. Content met het huis en de extra tijd die het me geeft om te voet naar de winkel te kunnen gaan. De mopperende puber in huis, die denkt dat hij nagenoeg volwassen is, ontdekt een nieuwe wereld. De stad is van hem. En hij alsmaar minder van mij.Â
Ik weet niet of jij periodes van angst hebt gekend. Met mij doet het niks goeds. Het verlamt en maakt eenzaam. Ik ben bang om mensen te verliezen, om er alleen voor te staan. Hoe groter de angst wordt, hoe meer ik knijp, hoe meer ik mezelf oprol en in mezelf keer. Dat is totaal niet wie ik ben en je trekt net aan, dat waar je een grote angst voor hebt. Het is een zoektocht, al enige tijd, naar wie ik dan wel ben vandaag. Mijn lijf doet lastig. Of werkt net voor me, om me iets duidelijk te maken. Zijn het ouderdomskwaaltjes die spier- en gewrichtspijntjes? Of is dit nog restant van de chemo? Wordt de stress me teveel? Mijn emoties swingen de pan uit. Heel veel vragen had ik en hier en daar komen er al antwoorden: hormonen (daarover later veel meer want wat een life changer is dat!). Wat een openbaring sinds ik me daarin verdiep.Â
Als je moe bent, dan is een klein vonkje vaak genoeg om een bosbrand in je hoofd te creëren. Een verwoestende brand die alle groene scheuten en vers aangeplante positiviteit tot de grond afbrandt. Het zijn maar gedachten, verhalen die je jezelf wijsmaakt en die je gaat geloven. Rust en kalmte kan me redden. En de ZON!
Dat moet wel. Ik zou ook niet willen dat je deze blog met een verzwaard gevoel verlaat.
Wat wel mag blijven plakken is, dat het belangrijk is om voor uzelf te zorgen. Je moet tenslotte met jezelf door. Tot aan het gaatje. Dus dan ben je maar beter je eigen beste vriend. Wijs jezelf terecht wanneer het echt moet, maar wees ook heel mild en vergevingsgezind. Gun jezelf het allerbeste. Doe eens gek(ker). Lach met uzelf, het is tenslotte ook maar dat. En zie uzelf graag.
Daar ben ik hier volop mee bezig. Wij hebben het hier goed, me myself and I.
Tot in den draai.
Kim xx
